Kolommen als deze zijn bij uitstek geschikt om dingen onder de aandacht te brengen, die anders gegarandeerd onder de radar zouden blijven, enkel en alleen omdat ze zodanig specifiek zijn van opzet, dat ze per definitie bestemd zijn voor een klein nichepubliek. Te oordelen naar deze twee cd’s, zou dat bijzonder jammer zijn, want het zijn twee ware juweeltjes.

De Iraanse componist Behzad Abdi kun je best wel productief noemen: sinds 2010 tekende hij voor niet minder dan 43 film- en televisiescores, maakte in 2009 de opera “Rumi”, die in Europa zelfs uitgebracht werd door het befaamde Naxos-label, maar eigenlijk verscheen hij voor het eerst op de radar om nogal dubieuze redenen: hij schreef, op bestelling van de Iraanse overheid, een “Nuclear Symphony”, om de grootsheid van het Iraanse nucleaire programma luister bij te zetten.

Behzad Abdi studeerde ondermeer aan de Tchaikovsky-academie in Oekraïne en je kunt het dus niet echt een toeval noemen dat hij voor deze beide werken in zee ging met het Nationaal Orkest van Oekraïne, telkens onder leiding van Vladimir Sirenko, een man die op zijn beurt al meer dan vijftig platen op zijn actief heeft.

Voor de Qeychakplaat - een qeychak is een soort viool, viersnarig, maar met een dubbele body: de klank van de snaren wordt in de onderste body opgevangen en van daaruit, via een membraan, naar de bovenste doorgestuurd. Daarin zitten dan weer twee klankgaten, die de trillingen naar duiten laten stromen. De viool wordt verticaal bespeeld…- werd soliste Shima Shahmohammadi aangezocht, ondanks haar jonge leeftijd al een hele tijd de leading lady van het klassieke, erg melancholisch klinkende instrument.

De suite die Behzad voor deze gelegenheid schreef mag dan bij eerste beluistering wat vreemd klinken voor onze Westerse oren, naarmate je ze wat vaker hoort, geraak je vast betoverd door de manier waarop de Qeychak prachtig blijkt samen te klinken met ons beeld van een klassiek orkest. De zes bewegingen, in totaal een kleine 33 minuten lang, doen je zó wegdromen naar het rode pluche van de fauteuils van de Bozar of De Munt. Heerlijke muziek is dit, waarvan ik nu al hoop dat onze Klara ze oppikt, want het zou werkelijk zonde zijn als ik ongeveer de enige zou zijn, die dit in Vlaanderen te horen krijgt.

Op de Qanoon-plaat -de Qanoon of qanun is zowat de Oosterse tegenhanger van ons hakkebord of van de Oost-Europese cimbalom- wordt de solistenrol gespeeld door Seda Sodeyfi, een jongedame die het hele klassieke Perzische opleidingsparcours doorlopen heeft en de voorbije jaren zowat overal ter wereld opgetreden heeft, met de grootste orkesten.

Deze suite klinkt -ook al vanwege te klank van de Qanoon, helemaal anders en vooral veel vrolijker dan die voor qeyckak, waarmee ik dààr vooral niks negatiefs over gezegd wil hebben: ook dit is een fraai voorbeeld van de manier waarop en de mate waarin folk en klassiek kunnen samengaan. Van folk gesproken: Behzad noemde één van de bewegingen uit deze suite een “Variation on Theme from Dashti” en dat is de naam van één van de Iraanse provincies, waarmee dus duidelijk de link naar de folk gelegd wordt.

Ook deze suite loopt iets langer dan een half uur en, zeker als je beide pareltjes naeen degusteert, kom je erg onder de indruk van zowel de compositorische klasse als van het meesterschap van de beide solisten en van de manier waarop dirigent Sirenko zijn orkest de weg laat uittekenen, waarlangs beide solisten kunnen gaan schitteren.

Ik herhaal mezelf: twee heerlijke en complementaire platen op een label dat we nauwelijks kanden, maar waarvan we de naam niet snel zullen vergeten: Pardis Records !

(Dani Heyvaert)